با توجه به حوادث مشابهی که در چند سال اخیر در مرزهای ما اتفاق افتاده است ، چرا اقدام قابل توجهی برای جلوگیری از چنین حوادثی صورت نگرفته و دوباره شاهد ربوده شدن مرزبانان بودیم؟

در کمیسیون امنیت ملی با حضور مسئولین نیروی انتظامی ، مرزبانی ، وزارت اطلاعات و دستگاه های دیگر ، این موضوع بررسی و جلساتی برگزار شد و کار مقدماتی کارشناسی صورت گرفت. در این قضیه کاملا مشخص بود که در نظارت و سلسله مراتب فرماندهی مرزی قصوری صورت گرفته است. مسلّما با توجه به شرایط این منطقه که بعضا با بحران ، ترور ، کمین و گروگان گیری روبرو بوده ایم بایستی هوشیار بوده و از یک آمادگی لازم برخوردار باشیم. متاسفانه در این مسئله سهل انگاری صورت گرفته است و اقدامات لازم برای جلوگیری از چنین حوادثی انجام نشده است. البته پس از حادثه اخیر اقدامات اولیه ای صورت گرفته است و قطعا دستگاه های امنیتی و انتظامی از هوشیاری بیشتری برخوردار خواهند بود. اما ممکن است با گذشت زمان ، این هوشیاری و آمادگی فروکش کند و لازم است دائما این مسئله پیگیری شود. نکته ی دیگری که قابل بررسی است ، اقداماتی بود که باید به آزادی این مرزبانان منتج می شد. در این زمینه هم تلاش خوبی که در چارچوب امنیت نظام اسلامی و تجربیات گذشته بدست آمده ، باید برای آزادی سربازان طراحی می شد که متاسفانه در این موضوع هم کوتاهی و کم کاری صورت گرفت و از ظرفیت های امنیتی کشور استفاده نشد.

مسئولان دولتی از ابتدای این حادثه ، به جای استفاده از توان امنیتی و اطلاعاتی ، متوسل به میانجیگری شدند و در این میانجیگری هم به دنبال افرادی رفتند که در گذشته هزینه هایی را  به نظام تحمیل کرده بودند. گرچه آزادی گروگان ها جای شکر و سپاس دارد ، اما نباید فقط امروز را ببینیم و لازم است فردای منطقه را هم در نظر داشته باشیم که این سیاست اشتباه در بلند مدت هزینه های سنگین تری را برای کشور به بار خواهد آورد. بعد از آنکه آقای رییس جمهور گفتند "کلید حل مشکلات داخلی ، سیاست خارجی ما می باشد" و در سیاست خارجی هم اولویت با آمریکا و انگلیس و غرب در نظر گرفته و آمریکا بار دیگر به عنوان کدخدا معرفی شد ، در این بحران هم همان سیاست غلط اعمال شد و دولت فرض کرد که باید با کدخدا های منطقه که هزینه هایی را به بار آورده اند ، مذاکره کند و برای نیروهای امنیتی و اطلاعاتی حسابی باز نکند. کسانی که در گذشته با حمایت از گروه های افراطی ، بحران هایی را در منطقه بوجود آورده بودند ، طرف مشورت قرار گرفتند و فضاهای رسانه ای و حتی مجلس به گونه ای مدیریت شد که یک هزینه ای بالاتر از گروگان گیری بر نظام تحمیل شد. اقدام دولت در مذاکره با چنین افرادی برای آزادی گروگانها این مسئله را به ذهن متبادر می کند که نیروهای اطلاعاتی - امنیتی توان ندارند و فقط فردی مثل عبدالحمید در حل این مسئله قادر است.

آیا نمی شود به اصل این گروگان گیری شک کرد؟ این تصور وجود دارد که گروگان گیری با هماهنگی قبلی صورت گرفته و عبدالحمید پس از برقراری ارتباط با تروریست ها و آزادی مرزبانان با تبلیغات رسانه ای به عنوان قهرمان این ماجرا لقب بگیرد و در آینده به خواسته های سیاسی اش برسد.

بله همین اتفاق افتاد و روزنامه ایران عکس مولوی عبدالحمید را در صفحه اول قرار داد. همچنین تصویر دیدار وی با روحانی را منتشر کرد. این شخص درخواست هایی غیر منطقی از رییس جمهور و دولت داشت و همچنین روحانی از عبدالحمید خواست که در امنیت منطقه به دولت کمک کند. این اقدامات برخلاف سیاست وحدت مذاهب است. چون اصل وحدت ، مسئله ای پذیرفته شده است و جمهوری اسلامی به عنوان یک راهبرد به آن نگاه و عمل می کند. اما گروه های تروریستی و افراطی ، مورد حمایت جریان عبدالحمید قرار گرفته اند و این افراد با مسجد عبدالحمید مرتبط بودند. البته در جریان آزادی مرزبانان هم مسئولین امنیتی و اطلاعاتی در کمیسیون امنیت گفتند که این شخص نقش اصلی را اجرا نکرده و شخص دیگری که در ایران هم نبوده و در یکی از کشورهای منطقه حضور داشته با گروهک تروریستی ارتباط برقرار کرده و در آخر تمام ماجرا را به پای مولوی عبدالحمید گذاشتند و وی را قهرمان این ماجرا لقب دادند.

یعنی یک بزرگنمایی از نقش اقلیت افراطی که حامی تروریست ها و مخلّ وحدت بین شیعه و سنی است صورت گرفته است؟

بله ؛ همینطور است. ببینید یک جریانی سعی در برجسته کردن موضوع اقوام دارد و به این مسئله پر و بال میدهد. آقای یونسی که دستیار ویژه رییس جمهور و معاون اقوام ایشان است به این مسئله می پردازد. آقای روحانی هم در سفر به سیستان این موضوع را دوباره مطرح کرد. اصلا این مسئله موضوعیتی ندارد که ما بیاییم مکرر در سخنرانی هایمان بحث اقوام را مطرح کنیم. این سیاست ممکن است در آینده مشکلاتی را برای ما بوجود آورد.

با این وجود با باز گذاشتن فضا برای این اقلیت افراطی ، خطر شکل گیری جریان سلفی تکفیری منطقه را تهدید می کند. برای جلوگیری از تشکیل چنین جریانی چه باید کرد؟

طبیعتا وظیفه اصلی به دست دولت است. شخص آقای رییس جمهور ، هیئت دولت به خصوص وزارتخانه های حسّاس مثل اطلاعات و کشور و همچنین شورای عالی امنیت ملی نقش مهمی دارند. جمهوری اسلامی یک اصولی در توزیع عادلانه فرصت ها ، خدمات و امکانات داشته است. در همین مناطق در چند سال اخیر شاهد بودیم که حتی در مناطق سنّی نشین بیش از مناطق شیعه نشین پروژهایی اجرا شده است. سیاست های حفظ وحدت و انسجام ملی یک بار دیگر توسط شورای عالی امنیت ملی باید مورد تاکید و توجه قرار بگیرد و شخص آقای رییس جمهور که ریاست این شورا را بر عهده دارد باید به این سیاست ها عمل کند. اقدام دیگر را باید مجلس انجام دهد. ما در کمیسیون امنیت تیم ویژه ای را تشکیل دادیم که قرار است کار مفصلی را در مسئله گروگان ها و تبعات بعد از آن انجام دهیم .

آقای کریمی قدوسی ! در زمان اصلاحات مسئولین دولتی سعی کردند با ایجاد تشنج در دانشگاه ها و استفاده از ظرفیت دانشگاه یک سری امتیاز از نظام بگیرند. مثل نقشه هایی که برای نیروی انتظامی و سپاه و همچنین طرح هایی که برای وزارت اطلاعات داشتند. آیا جریان برانداز بعد از شکست در فتنه 18 تیر و همچنین سال 88 به این نتیجه رسیده است که زمین بازی را به سمت طرح بحث اقوام ببرد تا بوسیله آن با بهانه اقوام و ایجاد اغتشاش از نظام امتیاز بگیرد؟

از همه ی گزینه های موجود احتمال استفاده وجود دارد. نباید ساده لوحانه به قضایا نگاه کنیم. اگر تجربه 35 سال گذشته را ، حوادث و اتفاقات پیش آمده را نگاه کنیم ، می بینیم که یک نوع آرایش جنگی گرفته شده است. "جنگ" به منزله شکل گیری "فتنه" ای جدید. چون فتنه نیاز به یک تشریفاتی دارد. نیاز به پشتیبانی ، آموزش ، سازماندهی و تربیت کادر دارد. باید فرماندهانی حضور پیدا کنند تا یک حرکتی شکل بگیرد. این تحرکات به حمایت های منطقه ای نیاز دارد. افکار عمومی باید توجیه شود. شما فتنه 88 را که نگاه کنید. خروجی این فتنه این بود که قصد داشت مقابل دین و ارزش ها بایستد که ایستاد. به دنبال جمع کردن سفره دین بود که اقدام کرد. سعی در براندازی نظام اسلامی داشت که طراحی هایش را انجام داد. آموزش هایشان را در خارج از کشور دیدند. از حمایت های بین المللی بهره بردند. ارتباطات خارجی برقرار کردند. در داخل هم کسانی که در این 35 سال با مشی نزدیک شدن به نظام استکبار و سلطه ، خو گرفته بودند و  به دنبال ترویج اسلام آمریکایی بودند ، سازماندهی شدند. فضای دانشگاه ها مخصوصا از دوره ی آقای هاشمی به این سمت سوق پیدا کرد و در دوره خاتمی این مسائل تشدید شد و به جایی رسید که آن فتنه شکل گرفت. الآن هم تحرکاتی را مشاهده می کنیم که ممکن است بستر شکل گیری فتنه ای جدید باشد. البته در این قضیه فقط یک نکته ای که خیلی قوی تر بر روی آن تلاش میشود همین بحث "اقوام" است. در هشدارهای مقام معظم رهبری هم در دیدار با مردم آذربایجان دیدیم که ایشان فرمودند : "میخواهند اقوام را مقابل هم قرار بدهند". می بایست هشیار باشیم. این هم اقدامی است که از خارج هدایت میشود و جریان استعماری انگلیس تلاش های زیادی را در بحث اقوام انجام داده و در حال حاضر هم به این مسئله توجه ویژه دارد و سعی میکند به طرق مختلف بر آتش آن بدمد. به نظر می رسد بعضی از سیاست های غلط و اصرار بر این موضوع در دولت ، موضوع مذکور را تشدید کند. بنابراین تکرار حوادث و فتنه های گذشته دور از واقعیت نیست. اگر هوشیار نباشیم حوادثی سخت تر از فتنه های قبل ممکن است پیش بیاید. ولی اگر به موقع پیشگیری شود میتوانیم از تکرار چنین حوادثی جلوگیری کنیم.