در سال 88 و در جریان فتنه اگر کسی اندک آگاهی از تاریخ صدر اسلام بالخصوص وقایع دوران حکومت داری امیرالمؤمنین علیه السلام داشت می توانست به یک جمع بندی صحیح دست یابد. این ها همه به خاطر عبرت آموزی تاریخ است چرا که تاریخ به ما یاری می رساند تا بتوانیم شرایط را بهتر ببینیم و به جمع بندی صحیح تر و تصمیم گیری مناسب تری دست یابیم.

البته هستند افرادی که در ظاهر خواهان استفاده از آموزه های تاریخ اند ولی در حقیقت از این آموزه های تاریخی پوششی برای تفکرات ناصحیح خود و تصمیمات اشتباه و عملکرد ضعیف خود می سازند. گاهی توافقی ننگین را به اسم صلح حسنی به خورد مردم می دهند و نام کوتاه آمدن در مقابل دشمن را نرمش قهرمانانه می گذارند. این در حالی است که یا خود نمی دانند واقعا چه اشتباهی مرتکب شده اند و یا می دانند و برای توجیه خود دست به چنین همزاد پنداری می زنند. احتمال دیگری هم وجود دارد و آن اینکه می خواهند سستی و سر فرو آوردن در مقابل دشمن را به حضرات معصومین نسبت بدهند و ایشان را هم افرادی سیاست مدار و سیاست باز مثل خود نشان دهند. العیاذ بالله.

تمام این حرف ها زده شد تا به مطلب اصلی برسیم. در یکی از آخرین استفاده ها ( امیدوارم که نام استفاده را بشود بر روی این نوع برخورد با یک واقعه ی تاریخی، آن هم واقعه ای از تاریخ زندگانی رسول خدا(ص) گذاشت و دوست نداشته و ندارم که بگویم سوء استفاده ) از تاریخ،آقای رئیس جمهور در سخنرانی در جمع اساتید دانشگاه ها در دفاع از توافق نامه ژنو اینگونه فرموده اند:مگر [پیامبراسلام[  نیامدند در  مکه آنهمه افراد بدخواهی که سالیان دراز بر او و یارانش ظلم کرده بودند، نه ظلم عادی، زیر شکنجه آنها را کشته بودند، بزرگ‌ترین ظلم تاریخ را انجام دادند، وقتی پیغمبر(ص) فاتح و پیروز در مکه آمد، چه گفت؟ نگفت فذهب فان الیوم یوم المرحمه؟ نگفت امروز که ما پیروزیم روز انتقام نیست. روز رحمت است. نگفت بروید و همه آزادید؟ پیامبر اسلام برای سرسخت‌ترین دشمن خود، خانه‌اش را تبدیل کرد به مأمن. حضرت فرمودند هر که به خانه‌اش برود، در امنیت است و هر که در خانه ابوسفیان باشد، در امان است؛ ما تابع چنین پیغمبری هستیم. این انقلاب برای این بود.

در رابطه با این سخنان نکته ای که قابل ذکر است اینکه ما پیرو رسول الله(ص) هستیم و این پیروی ما باید به نحو صحیح باشد نه با برداشتی غلط و یا ناقص از یک واقعه تاریخی از حیات ایشان.

رییس جمهور گفته اند که پیامبر(ص) وقتی به مکه آمدند فرمودند: "فذهب ....فان الیوم یوم المرحمه". البته عبارت حضرت این است که فرمود : اذهبوا فأنتم الطلقاء ( و یا عبارتی نزدیک به این مضمون ) و از آن پس آن جماعت به طلقاء ( آزاد شدگان رسول خدا ) معروف شدند و شعار الیوم یوم المرحمه شعار ایشان در جواب یکی از اصحاب ( سعد بن عباده خزرجی ) بود که شعار می داد امروز روز انتقام است و حضرت فرمود بلکه امروز روز رحمت است.

حال سوال اینجاست که چه نسبتی بین توافقنامه ژنو و فتح مکه وجود دارد که آقای رییس جمهور اقدام دولت را  به فتح مکه تشبیه کرده اند. و کدامین سنگر از سنگرهای دشمنان قسم خورده ی اسلام و ایران فتح شده است که حال می خواهیم با آن ها با رحمت برخورد کنیم. در حال حاضر و پس از امضای توافقنامه ، در مقابل دشمنان قسم خورده ی ملت ایران کدامین دست برتر را داریم که می خواهیم با رحمت با آنها مواجه شویم. آیا رسول خدا قبل از خار و حقیر کردن شرک و بزرگان شرک با ایشان به رحمت برخورد کردند؟ بد نیست کمی قبل از فتح مکه هم مطالعه و به آن اشاره شود که اگر وساطت عموی بزرگوار رسول خدا ( جناب عباس ) و مصلحت اندیشی ابوسفیان و اسلام صوری و ظاهری او نبود هیچگاه خانه ی ابوسفیان مأمن نمی شد. و این ایمن شدن نتیجه سر فرود آوردن ابوسفیان در برابر عظمت اسلام بود. علاوه بر این رسول خدا(ص) بعد از اینکه ابوسفیان اسلام ظاهری اختیار کرد به عموی خود دستور فرمودند تا ابوسفیان را در نقطه ای متوقف کند تا او عظمت لشکر اسلام را ببیند. آیا اکنون هم اینگونه است؟

دولت به کدامین پیروزی دست یافته است که این پیروزی قابل مقایسه با فتح مکه است؟ فتح مکه ریشه کن کردن شرک و ظلم در شبه جزیره عربستان بود و شعار انقلاب اسلامی هم جز این نبوده و نیست که حضرت روح الله فرمودند : جنگ جنگ تا رفع فتنه در دنیا. با توافق ژنو کدام فتنه دفع شد که گفته می شود هدف انقلاب هم همین بوده است؟ کدامین شرک به زانو درآمد؟ آیا خنده های مستانه ی سران شرک و کفر و دشمنان ایران اسلامی در آغوش یکدیگر نسبتی با فتح و پیروزی دارد؟ فتح مکه دستیابی اسلام بر جبهه ی کفر بود و عکس آن پس از توافقنامه اتفاق افتاد که اوباما گفت ما توانستیم پس از چند سال ایران را متوقف کنیم.

بد نیست کمی هم به سیره ی رسول خدا در سیاست خارجی نظر بیاندازیم. رسول خدا در مقابل دشمنان خارجی و ابرقدرت هایی مثل ایران ساسانی و روم شرقی و دولت های تحت الحمایه آنها که هرکدام قدرتی برای خود بودند و شاید نیروی نظامی و قدرت اقتصادی آن ها چندین برابر کشور اسلامی بود ، موضعی قدرتمندانه و عزتمند داشتند. نامه های آن بزرگوار به سران این کشورها موجود است که آن ها را بین سه امر مخیّر نموده است : 1- قبول اسلام 2- پرداخت جزیه و تحت الحمایه ی کشور اسلام شدن 3- آماده شدن برای جنگ.

به احتمال زیاد این پیامبر)ص) به ذائقه بعضی از حضرات خوش نیاید. بلکه ایشان پیامبری را می خواهند که با همه دوست بود. حتی به مشرکین هم محبت می ورزید. ولی حقیقت این است که رسول خدا و مؤمنین در مقابل غیر مسلمانان اشداء علی الکفار بودند نه رحماء بینهم.

اگر بگویید که این پیامبر با مشرکین مکه صلح حدیبیه را هم امضا نموده است (تعبیری که بعضی برای توافقنامه به کار بردند) می گوییم بله پیامبر صلح حدیبیه را امضا نمود ولی یکی از مفاد این صلح و یا به تعبیر امروزین توافقنامه ، این بود که تخلف از مفاد این توافقنامه باعث از بین رفتن و الغاء توافقنامه است و دو طرف در حکم دشمن هستند و همین توافقنامه و تخلف قریش از مفاد آن مقدمه ساز فتح مکه شد. در مقابل مقایسه کنید این توافقنامه عزتمند را با توافقنامه ژنو و نوع برخورد دولت حاضر در عرصه سیاست خارجی. وقتی که توافقنامه ژنو انجام شد مشخص بود که طرف مقابل به هیچ یک از مفاد آن پایبند نیست و پایبند هم نماند (مقام معظم رهبری از ابتدا فرمودند که به این مذاکرات خوش بین نیستند) و دولت هم در مقابل ، هیچ موضع گیری صریح و محکمی انجام نداد و بلکه به سرکوب دوستان پرداخت و اصرار بسیاری بر ادامه مذاکرات نمود.

حال باید آقای رئیس جمهور که میگوید ما باید پیرو پیامبر اسلام باشیم ، برای ما مشخص کنند که می خواهند پیرو کدامین پیامبر باشند، پیامبر وارداتی از غرب که صلح طلب و میانه رو است ( در معنای غربی آن ) و در نزد او مسلمان و غیر مسلمان فرقی نمی کند و یا پیامبر اسلام که حتی لحظه ای ولو برای حفظ جان خودش و مسلمین حاضر نشد از یکی از اصول مسلّم اسلام کوتاه بیاید.