استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی کلیدواژه هایی است که سالیان متمادی در اذهان ما و پدران ما با لعابی از خون نقش بسته است.اندیشه ای است که قرن ها،در پای منابر با آن خو گرفته و پرورش یافته ایم. سینه های متشرعانی که در مقابل سرب استبداد و استعمار قرار گرفته اند خود گواه روشنی از این قرن های پر آشوب برای ملت ماست.
به نظر می آید زمانی که می خواهیم چهارچوب مکتبی و ایدئولوژیک را برای جامعه خود برگزینیم بر سر دوراهی قرار می گیریم که باید نام آن را انتخاب بزرگ نامید. در رفراندم ابتدای انقلاب آزاد بودیم در انتخاب یا رد گزینش مکتب برای حاکمیت. اما از آنجایی که آن را پذیرفتیم دیگر آزادیم که فقط در چهارچوب آن حرکت کرده و نمی توانیم از اصول کلی آن تعدی نماییم. این همان چیزی است که در همه جای جهان با مبانی مختلف به صورت اصلی پذیرفته شده و لایتغیر است.
در غرب نیز که مدنیه فاضله برخی افراد  است چهارچوب های حقوق  انسان مشخص، هر چند که آبشخور آن ناقص و بحران زده است.ما برای چهارچوب پذیری حقوق خود دست به دامان شریعت برده و خود را مقید به صدور دایره ی باید ونبایدها از مرجع فوق انسانی و الهی دانسته ایم و اگر این چنین نبود با حاکمیت عقل خود بنیاد عده ای که توانسته اند مناصب را در اختیار بگیرند دچار مصادیقی از تعریف حق می شدیم که در راستای منافع،اغراض،اهداف و یا حتی فهم محدود آن اشخاص بود.اگر هم آن افراد عقلای موجود می بودند هیچ وقت نمی توانستند بهترین حقوق را رقم بزنند چون بنابر تعریف تجربی از علم امروزی فهم و درک آنها در حال صیرورت و تحول است و یافته ها امروز و فردای بشر تفاوت زیادی با هم دارد.پس چطور می توان سکان هدایت جامعه را به دست محدودی از این اشخاص در حال تحول داد که بهترین ها را برگزینند حال آنکه خود به آن ناآگاهند؟!
حتی اگر قائل به این مدل بزک شده امروزی هم باشیم سوال دوم مطرح می شود که با کدام سازوکار باید مشخص کرد که فقط این اشخاص حق حاکمیت و تعیین حدود آزادی بر اکثریت را دارند؟ چه شخصی این سازوکار را مشخص کرده است؟اصلا چرا باید قلیل مردم بر اجتماعات گسترده انسانی حق تعیین حقوق را داشته باشند؟آیامی توان انسانی را که از مادر آزاد متولد شده است را محدود نمود؟
آیا می توان فردی را بر فرد دیگر که دارای یک جسم و جان  وحق حیات است برتری دارد؟و هزاران سوال بی پاسخ این چنینی.
اگر در مقام پاسخ گویی به این سوال ها برآیند دچار دور تسلسل شده و از استدلال منطقی عاجراند.اما بدون پاسخ گویی خود را مشروع تر از شریعت دانسته و در مقام تشریع قرارمیدهند. اگر ما چهارچوب مکتب را آزادانه پذیرفته ایم پس باید هنجارهای آن را که هزاران مرتبه مترقی تر و کامل تر از نشخوارهای مدنی امروز است عمل کنیم: از حقوق انسان ها نسبت به خود و هم نوع تا نسبت به حاکم و بالعکس. نسبت به طبیعت و نظم آن و حتی نسبت به حیوانات و احترام به جهان زیست و چرخه آفرینشی آنان.
اگر بپذیریم که ما محیط بر مکتب نیستیم بلکه مکتب محیط بر ماست پس چطور می توانیم از خطوط آن تجاوز کنیم. با کدام اصول می توان آزادی بیان افراد نسبت به حاکم که مصداق امر به معروف و نهی از منکر است را منکوب کرد؟شاید بگویند که در شرایط اضطرار هستیم، از این رو باید گفت چه کسی می تواند شرایط اضطرار را تشخیص دهد جز حاکم مسلمین؟ در چه مواردی ولی مسلمین خطوط  اضطرار را میان مردم اعلام نموده اند؟در سیاست خارجه و یا داخله؟در تجویز مدل های اقتصادی وارداتی و تحمیل فشارهای معیشتی بر مردم یا در فرهنگ بی قیدی و مریض در جامعه که زنان و کودکان را به فساد و تباهی می کشاند؟در کجای دنیا پذیرفته شده است که باید برای آزادی کوپن قرار داد؟ علاقه به پاسپورت و شناسنامه شائبه ایرانی نبودن امام را در کلام پهلوی دوم در ذهن ما زنده می کند.چهارچوب آزاد بودن در چه مواردی تجویز می شود؟مثلا شامل زیر سوال بردن توان دفاعی کشور در مقابل دشمن شماره یک انقلاب هم می شود؟با کدامین مبنا خوانندگی زن،برداشتن ممیزی از کتاب که قرار است خوراک فکری آن جامعه باشد را می توان توجیه کرد؟آیا آزادی این چنینی وارد حوزه احکام و عبادات هم می شود که شامل زیر سوال بردن حکم قرآنی قصاص در این کشور است؟آزادی سیاسی را برنمی تابیم و حرف از انقلاب اجتماعی با قرائت شاذ در نشریات زنجیره ای خود می زنیم واین قرائت جدید ما از حق وآزادی و مرجع تشخیص ان است./