محمد رضا زارعی 

«ایمان و وحدت کلمه، رمز پیروزی شما بود.» این جمله از مردی است که مفهوم واقعی کلمه عرفان با تار و پودش تنیده شده بود. عرفانِ فردی- اجتماعی که نه تنها باطن او را صیقل داده بود بلکه ظرفیت این را داشت تا ملتِ اسیر در چنگال استبداد و استعمار  را هدایت و نسبت به ظرفیت‌ها و استعدادهای فردی- اجتماعی خود بیدار و آگاه کند.

اشاره به  ایمان، مظهر عرفان فردی و توجه به وحدت کلمه (توحید کلمه از کلمه توحید به وجود می‌آید) ناظر بر عرفان اجتماعی او بود. امام راحل(ره) در تمام دوران زعامت خویش بر امت اسلام، همواره متذکر به وحدت و حفظ اتحاد ملی بوده است. وحدتی که گاه خدشه‌دار می‌شد و ضربات و صدمات بعضا جبران ناپذیری را بر پیکره نظام اسلامی ‌وارد می‌کرد.

به راستی این همه اصرار‌ هادیان بزرگ اسلامی ‌بر حفظ وحدت در جامعه برای چه بوده است؟ چرا امیرالمومنین (ع) در زمانی که حقش غصب شده بود در مقابل زورگویی غصب‌کنندگان سکوت عملی پیشه کردند؟ آیا جز این بوده است که حفظ وحدت، رکنی اساسی در حفظ عزت و آبروی امت اسلام به شمار می‌رفته است؟

 آیا توفیق نبی مکرم اسلام –در صدر اسلام- در برپایی حکومت اسلامی‌و پیروزی بی نظیر امام راحل –در عصر حاضر- در به ثمر رساندن انقلاب اسلامی‌دلیلی جز ایجاد اتحاد همگانی در میان طالبان واقعی حق داشته است؟ وحدتی که در سایه آگاهی بخشی و بیدارسازی مردمان پدید می‌آید؟

آگاهی بخشی که قلوب حق جویان و عدالت طلبان حقیقی را متوجه حاکم اسلامی ‌می‌کند؟

 -همانی که غربی‌ها از سر تحلیل‌های مادی خود آن را به غلط، تعبیر به عملی کاریزماتیک می‌کنند.وحدت، همان رکنی است که نقشه‌های پلید معاندین داخلی و خارجی امت اسلام را نقش بر آب و امید مستحکم آن‌ها را برای سنگ اندازی در مسیر تعالی کلمه الله، ناامید می‌کند. به هر دلیل و با هر عنوانی، این وحدت صدمه ببیند و اعضا و گروه‌های مختلف جبهه حق باورهای مشترکشان را به کناری نهند و درگیر اختلافات بیهوده شوند، دشمنان اسلام از آن بهره گیری خواهند کرد.

 تاریخ صدر اسلام و عصر حاضر بارها شاهد این تضادهای غم انگیز در میان گروه‌های مختلف جبهه حق بوده است. اصل این تضادها همواره با جوسازی جبهه باطل علیه مهم‌ترین، محبوب‌ترین و پر قدرت‌ترین گروه از جبهه حق در هر عصر شروع شده است.

قصه پر غصه و پر فراز و نشیب شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی یکی از آن‌هاست. مسئله جوسازی‌هایی که علیه شهید بزرگوار دکتر حسن آیت در زمان دولت ابوالحسن بنی صدر صورت گرفت از دیگر نمونه‌های آن است. جوسازی‌هایی که موجب شد بسیاری از انقلابیون زمان، از جمله بسیاری از چهره‌های شاخص مذهبی و انقلابی،‌حُقّه رئیس جمهور وقت برای به انزوا کشاندن این شهید بزرگوار را متوجه نشوند.

اهانت‌ها و تهمت‌های فراوانی که از سمت مسئولان اجرایی نثار این شهید می‌شدموجب شد تا در مجلس شورای اسلامی‌او را توطئه‌گر بنامند و در ولایت‌پذیری او تردید و اندیشه‌های ناب و متعالی او را متهم به ضدیت با اصول انقلاب اسلامی‌کنند.

همین مسئله موجب شد نزدیک‌ترین دوستان ایشان که به اصل نظام و ولایت فقیه ایمان داشتند از پیرامون ایشان پراکنده شوند و در نهایت‌وی نتوانست با همه مدارک و مستنداتی که جمع آوری کرده بود، دست جبهه نفاق را از مناصب عالی نظام قطع کند و با ترور او زحماتش همه بر باد رفت.

ماجرای شهادت غم انگیز شیخ بزرگ انقلاب مشروطه، آیت‌الله فضل‌الله نوری نیز مشابه همین قصه است. این مرد مقاوم و پایبند به اصول اسلامی‌که منادی بصیرِ مشروطه مشروعه و انحرافِ مشروطه حاکم بود با هزاران تهمت به انزوا کشانده و در نهایت‌به شهادت رسانده شد.

 تهمت‌هایی که دشمن با کمک منافقین داخلی و از طریق تحریف سخنان ایشان و همین‌طور نسبت دادن اکاذیب متعدد به ایشان، در جامعه رواج داد.

تهمت‌هایی که وحدت امت اسلام را در هم ریخت و مصلح بزرگ مشروطه را در چنگال منافقینِ به اصطلاح روشنفکر گرفتار کرد. بی‌شک اگر بصیرت برخی بزرگان جبهه حق،‌کسانی چون آیت‌الله بهبهانی و آخوند خراسانی نبود، شهادت این یگانه مرد عصر مشروطه در تاریخ مشروطه به ثبت نمی‌رسید. شهادت ایشان که نشانه بی‌بصیرتی مدعیان اسلام‌خواهی و تبلیغات سوء دشمن بود‌، البته نمونه‌های مشابهی در تاریخ اسلام نیز دارد.